Το προοίμιο της Ιλιάδας, μετάφραση και γλωσσικά σχόλια

Το προοίμιο της Ιλιάδας, όπως και αυτό της Οδύσσειας αποτελεί μέρος της εξεταστέας ύλης σε όλες τις Φιλοσοφικές σχολές. Η μελέτη των ποιητικών έργων της Αρχαϊκής περιόδου ξεκινά από αυτά.  Παραθέτουμε το αρχαίο κείμενο και τη μετάφρασή του με γλωσσικά σχόλια. Η γλώσσα του Ομήρου διαφέρει από αυτή της κλασικής περιόδου. Γενικότερα, θα λέγαμε ότι η επαφή με τα δημιουργήματα της επικής και της λυρικής ποίησης μας προσφέρει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε έναν κόσμο μελωδικό και πολύβουο, εντελώς διαφορετικό από των κόσμο των ρητόρων της Αττικής περιόδου. Ας μη ξεχνάμε ότι τα χορικά της Αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας βασίζονται σε αυτές τις μορφές της Ελληνικής γλώσσας.

 

Το προοίμιο της Ιλιάδας: Επιλέξαμε για την ανάλυση του προοιμίου, που απευθύνεται σε φοιτητές φιλοσοφικής μια φωτογραφία που απεικονίζει αποχρώσεις κόκκινου νερού, ακριβώς για να αποτυπώσει τη βία που υπάρχει στην Ιλιάδα.

 

Το Προοίμιο της Ιλιάδας

 

Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἥ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,
πολλάς δ’ ἰφθίμους ψυχάς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτούς δέ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διός δ’ ἐτελείετο βουλή,
ἐξ οὗ δή τά πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καί δῖος Ἀχιλλεύς

 

 

 

Μετάφραση

 

Θεά, την οργή ψάλλε του Αχιλλέα, του γιου του Πηλέα,

την καταραμένη, αυτή που μύριους πόνους στους Αχαιούς έδωσε

και έστειλε πολλές γενναίες ψυχές ηρώων πριν απ’την ώρα τους στον Άδη

και τα κορμιά τους τα άφησε να τα φάνε οι σκύλοι

και κάθε λογής όρνια. Του Δία η θέληση εκπληρωνόταν

από τη στιγμή που πρωτομάλωσαν και χώρισαν

ο γιος του Ατρέα, ο αρχηγός του στρατού και ο θείος Αχιλλέας

 

 

 

Γλωσσικές παρατηρήσεις στο προοίμιο της Ιλιάδας

 

μῆνιν: Πρόκειται για το ουσιαστικό μῆνις, το οποίο στη Δωρική διάλεκτο το συναντούμε ως μᾶνις. Στην Αιολική διάλεκτο εμφανίζεται ως μαῖνις, πιθανότατα κατ’επίδραση του ρήματος μαίνομαι. Το μεταφράζουμε ως οργή, θυμό, κακεντρέχεια. Χρησιμοποιείται επίσης, για να περιγράψει τον αδιάλλακτο θυμό, αυτόν που δεν περνάει.

ἄειδε: Πρόκειται γα το γ’ ενικό του ρήματος ἀείδω, το οποίο στην Αττική διάλεκτο το συναντούμε ως ᾄδω. Σημαίνει ψάλλω, τραγουδώ αλλά και επαινώ.

οὐλομένην: Πρόκειται για ποιητικό τύπο της μετοχής όλόμενος. Ο τύπος είναι αόριστος κι ανήκει στο ρήμα ὄλλυμαι. Συνήθως χρησιμοποιείται ως όνομα και δηλώνει τον καταστρεπτικό, τον ολέθριο, τον θανατηφόρο.

ἄλγεα: Πρόκειται για το ουσιαστικό ἄλγος, το οποίο δηλώνει τον σωματικό και ψυχικό πόνο, τη θλίψη, την ταλαιπωρία.

ἔθηκε: Πρόκειται για το γ’ ενικό της οριστικής του αορίστου β’του ρήματος τίθημι. 

ἰφθίμους: Το επίθετο ἴφθιμος σημαίνει ισχυρός, ρωμαλέος, δυνατός. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το επίθετο προέρχεται από το επίρρημα ἶφι το οποίο σημαίνει γενναία, ισχυρά, δυνατά. Το επίρρημα αυτό το συναντούμε ως πρώτο συνθετικό στο όνομα Ἰφιγένεια. Ωστόσο, αυτή η ετυμολογία για το επίθετο ἴφθιμος δεν γίνεται αποδεκτή από όλους τους μελετητές.

προίαψεν: Πρόκειται για το γ’ ενικό της οριστικής αόριστου του ρήματος προιάπτω το οποίο σημαίνει στέλνω εμπρός, στέλνω κάποιον πριν την ώρα του. 

ἑλώρια: Το ἑλώριον  απαντάται και ως ἕλωρ και σημαίνει άγρα, λεία, όταν γίνεται αναφορά σε άταφα πτώματα, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μπορούμε να δούμε την ετυμολογική συγγένεια με το απαρέμφατο του αορίστου β’ του αἱρῶ (ἑλεῖν).

οἰωνοῖσι: Το ουσιαστικό οἰωνός σημαίνει καταρχάς μεγάλο πτηνό, όρνεο. Με αυτή τη σμασία το συναντούμε και στο προοίμιο της Ιλιάδας. Φυσικά, υπάρχει και η μεταφορική σημασία του, το προιώνισμα, η προφητεία, βασισμένη στην πρακτική της οιωνοσκοπίας.

έτελείετο:  Πρόκειται για το γ’ ενικό του παρατατικού του ρήματος τελῶ που σημαίνει ολοκληρώνω, εκτελώ. Το ρήμα απέκτησε αργότερα ιδιαίτερη σημασία στην Αριστοτελική φιλοσοφία. 

διαστήτην: Πρόκειται για τον επικό τύπο του δυϊκού αριθμού του αορίστου β’του δίιστημι. Η μη επική μορφή είναι διεστήτην. Σημαίνει διαχωρίζω, στήνω χωριστά.

ἐρίσαντε: Πρόκειται για τη μετοχή αορίστου του ρήματος ἐρίζω, που σημαίνει φιλονικώ, μαλώνω. Έχουμε να κάνουμε με δυικό αριθμό, στο αρσενικό γένος.

δῖος: Το επίθετο σημαίνει κυριολεκτικά τον καταγόμενο από τον Δία. Σταδιακά, απέκτησε τη σημασία του θείος, υπέροχος, ισχυρός, άριστος. 

 

Στα μαθήματα του Φιλολογικού που απευθύνονται στους φοιτητές της Φιλοσοφικής αναλύουμε με τον ίδιο τρόπο όλα τα κείμενα της εξεταστέας ύλης. Επιπρόσθετα, προσφέρεται και η μετρική και η νοηματική ανάλυση.

Άργος, ο πιστός φίλος του Οδυσσέα

Άργος, ο πιστός φίλος του Οδυσσέα, το σκυλί που άφησε πίσω του στην Ιθάκη, όταν έφυγε για την Τρωική εκστρατεία. Η σκηνή της αναγνώρισης του ήρωα από τον υπέργηρο πια σκύλο του είναι από τις πιο δυνατές που συναντάμε στην Οδύσσεια. Θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, ωστόσο, ότι η πρόσληψη της σκηνής από εμάς – τους σύγχρονους αναγνώστες – είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη των αρχαίων. Γενικά, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι μέχρι και την ύστερη αρχαιότητα τα γραφόμενα του Ομήρου θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό πιστές απεικονίσεις της πραγματικότητας. Αυτό που άλλαζε στο πέρασμα των αιώνων σε σχέση με την αντιμετώπιση που είχε το Ομηρικό έργο δεν ήταν σε καμία περίπτωση το κατά πόσο τα ποιήματα αντανακλούσαν μέρος της πραγματικότητας. Αντίθετα, θεωρώντας δεδομένη τη ρεαλιστική βάση των γραφομένων η κάθε εποχή εστίαζε σε διαφορετικά σημεία του έργου και δημιουργούσε τους δικούς της συνειρμούς.

 

Το κείμενο

 

Ας θυμηθούμε τη σκηνή. Πρώτα παρατίθεται το αρχαίο κείμενο από τη ραψωδία ρ και τους στίχους 290 έως και 327 και στη συνέχεια η μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη:

 

ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον:
ἂν δὲ κύων κεφαλήν τε καὶ οὔατα κείμενος ἔσχεν,
Ἄργος, Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος, ὅν ῥά ποτ᾿ αὐτὸς
θρέψε μέν, οὐδ᾿ ἀπόνητο, πάρος δ᾿ εἰς Ἴλιον ἱρὴν
ᾤχετο. τὸν δὲ πάροιθεν ἀγίνεσκον νέοι ἄνδρες

αἶγας ἐπ᾿ ἀγροτέρας ἠδὲ πρόκας ἠδὲ λαγωούς:
δὴ τότε κεῖτ᾿ ἀπόθεστος ἀποιχομένοιο ἄνακτος,
ἐν πολλῇ κόπρῳ, ἥ οἱ προπάροιθε θυράων
ἡμιόνων τε βοῶν τε ἅλις κέχυτ᾿, ὄφρ᾿ ἂν ἄγοιεν
δμῶες Ὀδυσσῆος τέμενος μέγα κοπρήσοντες:

ἔνθα κύων κεῖτ᾿ Ἄργος, ἐνίπλειος κυνοραιστέων.
δὴ τότε γ᾿, ὡς ἐνόησεν Ὀδυσσέα ἐγγὺς ἐόντα,
οὐρῇ μέν ῥ᾿ ὅ γ᾿ ἔσηνε καὶ οὔατα κάββαλεν ἄμφω,
ἆσσον δ᾿ οὐκέτ᾿ ἔπειτα δυνήσατο οἷο ἄνακτος
ἐλθέμεν: αὐτὰρ ὁ νόσφιν ἰδὼν ἀπομόρξατο δάκρυ,
γίγνοντ’: ἀγλαί̈ης δ᾿ ἕνεκεν κομέουσιν ἄνακτες.»
τὸν δ᾿ ἀπαμειβόμενος προσέφης, Εὔμαιε συβῶτα:
«καὶ λίην ἀνδρός γε κύων ὅδε τῆλε θανόντος.
εἰ τοιόσδ᾿ εἴη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ ἔργα,
οἷόν μιν Τροίηνδε κιὼν κατέλειπεν Ὀδυσσεύς,
αἶψά κε θηήσαιο ἰδὼν ταχυτῆτα καὶ ἀλκήν.
οὐ μὲν γάρ τι φύγεσκε βαθείης βένθεσιν ὕλης
κνώδαλον, ὅττι δίοιτο: καὶ ἴχνεσι γὰρ περιῄδη:
νῦν δ᾿ ἔχεται κακότητι, ἄναξ δέ οἱ ἄλλοθι πάτρης
ὤλετο, τὸν δὲ γυναῖκες ἀκηδέες οὐ κομέουσι.
δμῶες δ᾿, εὖτ᾿ ἂν μηκέτ᾿ ἐπικρατέωσιν ἄνακτες,
οὐκέτ᾿ ἔπειτ᾿ ἐθέλουσιν ἐναίσιμα ἐργάζεσθαι:
ἥμισυ γάρ τ᾿ ἀρετῆς ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς
ἀνέρος, εὖτ᾿ ἄν μιν κατὰ δούλιον ἦμαρ ἕλῃσιν.»
ὣς εἰπὼν εἰσῆλθε δόμους εὖ ναιετάοντας,
βῆ δ᾿ ἰθὺς μεγάροιο μετὰ μνηστῆρας ἀγαυούς.
Ἄργον δ᾿ αὖ κατὰ μοῖρ᾿ ἔλαβεν μέλανος θανάτοιο, 

290 Κι ενώ εκείνοι συναλλάσσοντας τα λόγια τους μιλούσαν,
ένα σκυλί που ζάρωνε, σήκωσε ξαφνικά τ’ αυτιά και το κεφάλι του –
ο Άργος του καρτερικού Οδυσσέα! Τον είχε ο ίδιος
μεγαλώσει, όμως δεν πρόλαβε να τον χαρεί· πρωτύτερα αναχώρησε να πάει στην άγια Τροία.
Τα πρώτα χρόνια οι νιούτσικοι τον έβγαζαν κυνήγι,
295 και κυνηγούσε αγριοκάτσικα, ζαρκάδια και λαγούς.
Μετά τον παραμέλησαν, αφότου ο κύρης του ταξίδεψε μακριά,
και σέρνονταν στην κοπριά, χυμένη σε σωρούς από τις μούλες
και τα βόδια στην αυλόθυρα μπροστά, απ’ όπου
του Οδυσσέα οι δούλοι σήκωναν κάθε τόσο να κοπρίσουν το μέγα τέμενός του.
300 Εκεί τώρα σερνόταν το σκυλί, μ’ αμέτρητα τσιμπούρια ο Άργος.
Κι όμως, αναγνωρίζοντας τον τον Οδυσσέα στο πλάι του,
σάλεψε την ουρά του και κατέβασε πάλι τ’ αυτιά του,
όμως τη δύναμη δεν βρήκε να φτάσει πιο κοντά στον κύρη του.
Τον είδε εκείνος, και γυρίζοντας αλλού το βλέμμα του, σκούπισε ένα δάκρυ
305 – από τον Εύμαιο κρυφά, για να τον ξεγελάσει. Ύστερα μίλησε ρωτώντας :
«Εύμαιε, τι παράξενο· τέτοιο σκυλί μες στις κοπριές να σέρνεται,
φαίνεται η καλή του ράτσα. Δεν ξέρω ωστόσο και γι’ αυτό
ρωτώ· εξόν από την ομορφιά, ήταν και γρήγορο στο τρέξιμο;
ή μήπως έτσι, σαν τους άλλους σκύλους που τριγυρίζουν
310 στα τραπέζια των αντρών, και τους κρατούν οι άρχοντες μόνο για το καμάρι τους;»
Και τότε, Εύμαιε χοιροβοσκέ, πήρες ξανά τον λόγο κι αποκρίθηκες :
«Ω ναι, ετούτο το σκυλί σ’ αυτόν ανήκει που αφανίστηκε πέρα στα ξένα.
Αν είχε ακόμη το σκαρί, αν είχε και την αντοχή,
όπως ο Οδυσσέας το άφησε, μισεύοντας στην Τροία,
315 βλέποντας θα το θαύμαζες και για τη γρηγοράδα και για την αλκή του·
που, κυνηγώντας, δεν του ξέφευγε
κανένα αγρίμι, βαθιά χωμένο στο δάσος το βαθύ – ξεχώριζε πατώντας πάνω στα πατήματά του.
Τώρα το πλάκωσε η μιζέρια, αφότου χάθηκε το αφεντικό του
μακριά από την πατρίδα του, κι αδιάφορες οι δούλες αφρόντιστο το αφήνουν.
320 Ξέρεις, οι δούλοι, σαν τους λείψει το κουμάντο των αρχόντων,
δεν θέλουν πια να κάνουν τη στρωτή δουλειά τους.
Γιατί κι ο Δίας, που το μάτο του βλέπει παντού, κόβει του ανθρώπου
τη μισή αρετή, απ΄τη στιγμή που θα τον βρει η μέρα της σκλαβιάς.»
Μιλώντας πια, προχώρησε στα ωραία δώματα,
325 και πέρασε στην αίθουσα με τους περήφανους μνηστήρες.
Κι αυτοστιγμεί τον Άργο σκέπασε η μαύρη μοίρα του θανάτου,
αφού τα μάτια του είδαν ξανά, είκοσι χρόνια περασμένα, τον Οδυσσέα.

 

 

Ο Άργος αναγνωρίζει πρώτος τον Οδυσσέα

 

Η σκηνή μας παρουσιάζει τον Οδυσσέα ντυμένο με ράκη να πλησιάζει το κατώφλι του παλατιού συνοδευόμενος από τον χοιροβοσκό Εύμαιο, ο οποίος δεν τον έχει αναγνωρίσει. Ο Άργος σε αξιοθρήνητη κατάσταση, πλήρως παραμελημένος τον αντιλαμβάνεται και τον αναγνωρίζει. Οι δυνάμεις του ήταν τόσες, ώστε το μόνο που κατάφερε να κάνει σε ένδειξη αναγνώρισης ήταν να κουνήσει την ουρά του και να κατεβάσει τα αυτιά μπροστά στον άνθρωπο που τον είχε μεγαλώσει.

Ο Οδυσσέας σκουπίζει ένα δάκρυ. Την ώρα που διασχίζει το κατώφλι του παλατιού, ο Άργος πεθαίνει.

 

 

Η δική μας αποτίμηση

 

Το μικρό επεισόδιο χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο δυνατά παραδείγματα της Ομηρικής τέχνης. Με μεγάλη επιδεξιότητα ο ποιητής παρουσιάζει ένα δυνατό συναίσθημα απώλειας, αγάπης και στο μέτρο του δυνατού, αμοιβαιότητας. Το δάκρυ του Οδυσσέα, η δυσκολία της κίνησης του σκυλιού αποδίδονται περίτεχνα.

Διαβάζοντας τη σκηνή αντιλαμβανόμαστε ότι ένα όριο έχει υψωθεί. Ένα όριο, που προστατεύει τον Οδυσσέα και το μυστικό του. Ο Οδυσσέας και εμείς οι ακροατές ή οι αναγνώστες είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη γλώσσα του σώματος του Άργου. Για τους εχθρούς του Οδυσσέα ο Άργος είναι αόρατος. Η αναγνώριση και ο θάνατός του αποδίδονται με τη μέγιστη διακριτικότητα.

Σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται ρητά ότι το σκυλί αναγνώρισε τον κύριό του. Απλά, η εικόνα παρατίθεται ανάγλυφη. Ο ακροατής συμπληρώνει τα λόγια. Με αυτόν τον τρόπο:

  • Αναγνωρίζουμε ότι ο Άργος ανήκει στη χορεία των ευγενών. Αυτών που αξίζει να ρίξουμε το βλέμμα και τη στοργή μας. Στον αντίποδα οι αποκτηνωμένοι μνηστήρες και όσοι με περισσή ευκολία πρόδωσαν τον Οδυσσέα.
  • Επιπλέον, ο Οδυσσέας και ο Άργος δένονται για πάντα με τον μανδύα της ματαίωσης. Ο Άργος δεν έχει τη δύναμη να εκφράσει το συναίσθημά του στο εύρος που επιθυμεί. Ο Οδυσσέας δεν μπορεί να ανταποδώσει το καλωσόρισμα. 

 

 

Οδυσσέας και Άργος 
Μπορούμε με αφορμή αυτές τις λίγες γραμμές του κειμένου να κάνουμε κάποιες γενικές παρατηρήσεις.
  • Ο Οδυσσέας διατηρεί τον αξιοθαύμαστο έλεγχο του εαυτού του. Δεν αποκτηνώθηκε, κάτι που φαίνεται στο δάκρυ και ταυτόχρονα εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο των αντιδράσεών του.
  • Στην Οδύσσεια συναντάμε και άλλα σκυλιά. Ο Άργος αντιδιαστέλλεται με όλα αυτά. Είναι πρόσωπο. Στο παλάτι του Αλκίνου χρυσά και ασημένια αγάλματα σκυλιών κοσμούν τον εξωτερικό περίβολο του παλατιού. Κατονομάζονται ως αγέραστα και αθάνατα. Ας μη ξεχνάμε και τα σκυλιά του Εύμαιου. Επιτέθηκαν στον άγνωστό τους Οδυσσέα, χαιρέτισαν την επιστροφή του Τηλέμαχου. Μαζί με τον Οδυσσέα είναι τα μόνα πλάσματα που μπορούν να δουν την Αθηνά. Είναι φύλακες.
  • Ο Άργος επιτελεί την πρώτη αναγνώριση. Την πιο αυθόρμητη, την πιο συγκινητική. Θα ακολουθήσουν οι άνθρωποι. Η Ευρύκλεια, η Πηνελόπη. Είναι εύκολο να διακρίνουμε την κλιμάκωση.

 

 

Ο Άργος για τους αρχαίους

 

Ο τρόπος που εμείς προσεγγίζουμε το επεισόδιο διαφέρει από τον τρόπο που ερμηνεύονταν στην αρχαία εποχή. Είναι σαφές ότι ο Άργος είναι σε μια ηλικία απαγορευτική, εφόσον ο Οδυσσέας έλειπε για είκοσι χρόνια από την Ιθάκη. Ο σύγχρονος αναγνώστης θα θεωρήσει αυτονόητα πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ποιητική αδεία και θα εστιάσει στο συναισθήματα και στις εικόνες του κειμένου.

Για τους αρχαίους θέμα ποιητικής αδείας δεν τίθεται. Ειδικά για τους μη λόγιους, ο Όμηρος αποτελούσε τη βασική τους παιδεία. Εικόνες που για μας ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και του μη πραγματικού για αυτούς ήταν σε μεγάλο βαθμό μέρος της εκπαίδευσής τους.

Είναι καλό να είμαστε προσεκτικοί, όταν προσεγγίζουμε αυτά τα κείμενα καθώς έχουμε να κάνουμε με πολιτισμικές πραγματικότητες εξαιρετικά διαφορετικές από τις δικές μας.

Ας θυμηθούμε την περίφημη φράση με την τόσο έντονη μελωδικότητα:

“παρά θῖν’ ἀλός άτρυγέτοιο”.

Για τον Όμηρο και τους αρχαίους η θάλασσα είναι ατρύγητη. Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό της. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να τη χαρακτηρίσει έτσι…

 

Το εκπαιδευτικό υλικό και τα εκπαιδευτικά video, στα οποία έχουν πρόσβαση οι μαθήτριες και οι μαθητές μας βρίσκονται στην ιστοσελίδα μας, που αφορά τα διαδικτυακά τμήματα και μαθήματα του Φιλολογικού Φροντιστηρίου.

 

'Αργος, ο πιστός φίλος του Οδυσσέα.

 

Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια

Οι γυναικείες μορφές στην Οδύσσεια. Ακολουθούν το δικό τους ταξίδι και είναι πολύ περισσότερο πρωταγωνίστριες από όσο η παραδοσιακή ανάγνωση αφήνει να φανεί. Παραθέτουμε το εισαγωγικό κείμενο του σεμιναρίου. Ευχαριστούμε τις φίλες και τους φίλους που έλαβαν μέρος.     

 

Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια – Το πλαίσιο του Έπους

 

    Το έπος ήταν μια λαϊκή αφήγηση και ταυτόχρονα η κοινή παιδεία των Ελλήνων. Όσα τραγουδούσε ο αοιδός, ήταν πράγματα που αυτός και η γενιά του δεν τα είχαν ζήσει. Η Μούσα ήταν ο οδηγός του. Παρατηρούμε ότι ήδη από την αρχή, από το προοίμιο εμφανίζεται μια γυναικεία μορφή, η Μούσα. Χωρίς αυτήν το ποίημα δεν υπάρχει. Από την άλλη, η Μούσα είναι ο βοηθός για να τραγουδηθούν τα κατορθώματα ανδρών. Τα “ κλέα ανδρών” . Κατά λέξη  “κλέος” σημαίνει “αυτό που ακούγεται”. Άρα, στο έπος η φήμη των ανδρών θα εδραιωθεί μέσα από τις αφηγήσεις των κατορθωμάτων τους. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες επαναλαμβάνονταν πολύ συχνά, ήταν δημοφιλείς και αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας του αρχαϊκού ανθρώπου.    

 
Η δυναμική του Έπους  

Το έπος εκφράζει ανάγλυφα την κουλτούρα της εποχής, τις αξίες, τις νόρμες. Ήταν βαθιά επιδραστικό, καθώς μπορούσε να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε στιγμή τόσο από επαγγελματίες, όσο και από ερασιτέχνες. Η τραγωδία για παράδειγμα δεν είχε αυτή τη δυναμική, εφόσον η παρουσίασή της λάμβανε χώρα μέσα σε ένα καθορισμένο θρησκευτικό πλαίσιο. Η ομοιότητα που έχει το έπος με την τραγωδία θα λέγαμε ότι είναι ο κοινός μύθος.    

 

Η Οδύσσεια

Η Οδύσσεια είναι ξεκάθαρα ένα έπος που το θέμα του είναι η αναζήτηση, το ταξίδι. Στους αιώνες που ακολούθησαν η μυητική διάσταση του έργου επισημάνθηκε και μέσα σε έργα που εμπνεύστηκαν από την Οδύσσεια. Το κορυφαίο όλων είναι φυσικά ο ”Οδυσσέας” του James Joyce. Οι περιπέτειες του κυρίου Λεοπόλδου Μπλουμ μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Χαρακτηριστικό των επών που έχουν θέμα το ταξίδι, την αναζήτηση είναι η επιθυμία του ήρωα να ολοκληρώσει την πορεία του. Αυτός ο στόχος γίνεται το κέντρο της ύπαρξής του, σχεδόν εμμονικά. Είναι η κινητήριος δύναμη κάθε στιγμής του.    

 

Φίλοι, Σύντροφοι και Θεοί

  Στο ταξίδι πάντα συντροφεύεται από φίλους που τον ενισχύουν. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αυτός που πρέπει να ολοκληρώσει το δύσκολο έργο, είναι αυτός που οφείλει να πάρει την κρίσιμη απόφαση. Το ταξίδι είναι για αυτόν. Υπάρχουν οι βοηθοί Θεοί, υπάρχουν και οι εξολοθρευτές θεοί, υπάρχουν τα τέρατα αλλά και τα δημιουργήματα της δικής του φαντασίας που ίσως είναι και τα μεγαλύτερα εμπόδια.   Ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του περιπλανώνται πάνω στην θάλασσα, η οποία από τη φύση της είναι ρευστή και επικίνδυνη, σαγηνευτική αλλά και χαοτική. Στον Όμηρο η θάλασσα αντιπροσωπεύεται από δύο λέξεις “αλς” και “πόντος”. Η μια όνομα θηλυκό και η άλλη αρσενικό. Η αμφισημία και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά ενός ενιαίου όλου παρουσιασμένα και στο γλωσσικό επίπεδο. Το πρώτο εμπόδιο λοιπόν είναι η ίδια η θάλασσα, χώρος παραισθησιογόνος, χώρος ρευστός.     Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια – Όντα παράξενα, σημεία Ξένα.   Ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του θα συναντήσουν παράξενα, απειλητικά όντα, τη Σκύλα, τη Χάρυβδη. Θα συναντήσουν γυναίκες που ενσαρκώνουν κατώτερες Θεότητες την Κίρκη και την Καλυψώ που η κάθε μια τους από τη δική της πλευρά θα θέσει εμπόδια στην επιστροφή του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας θα υποχρεωθεί να κατέλθει στο βασίλειο των νεκρών και εκεί θα δει τη σκιά της μητέρας του, που δεν γνώριζε ότι είχε πεθάνει, όσο αυτός πολεμούσε στην Τροία. Θα συναντήσει βοηθούς, αλλά και όταν πια θα έχει φτάσει στην Ιθάκη νέα δοκιμασία θα τον περιμένει. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δεύτερο μέρος της Οδύσσειας περιγράφει τις περιπέτειες του ήρωα, όταν πλέον έχει φτάσει στο νησί του. Ίσως αυτό που θεωρούμε οικείο να είναι και το πλέον δύσβατο.      

 

Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια – Δαίμονες και Παρίες

  Το έπος ακμάζει σε μια κοινωνία που ανδροκρατείται. Οι γυναικείες μορφές στην Οδύσσεια μοιάζουν να βρίσκονται στη σκιά και τους αποδίδονται συγκεκριμένοι ρόλοι. Η γυναίκα που ξεχωρίζει, η γυναίκα που διεκδικεί δαιμονοποιείται. Ακόμα και εάν είναι Θεά, όπως η Καλυψώ είναι παρίας, υποχρεούται να ζήσει μόνη ακριβώς λόγω των επιλογών της. Ο τύπος γυναίκας που προβάλλεται σε πρώτο επίπεδο είναι η πιστή σύζυγος, η Πηνελόπη. Σε πρώτο επίπεδο αντιδιαστέλλεται από την Κλυταιμνήστρα. Θα χρειαστεί ο Ευριπίδης για να μπορέσουμε να δούμε στα κείμενα τη ματιά της τελευταίας. Ας θυμηθούμε ότι εκτός των άλλων πρόκειται για μια γυναίκα που της θυσίασαν την κόρη για μια ανδρική υπόθεση, για έναν πόλεμο, για έναν χρησμό.      

 

Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια – Μητέρες: Χωρίς τον Γιο, Νεκρές

  Για την Πηνελόπη, ωστόσο, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν είναι αυτό που η καθιερωμένη ματιά βλέπει.  Μήπως είναι πολύ πιο περίπλοκη από όσο φαινομενικά δείχνει; Μπορούμε να επισημάνουμε ότι στο έπος οι γυναίκες χωρίζονται στις μητρικές μορφές και στις σαγηνεύτρες, τις επικίνδυνες γυναίκες. Η Πηνελόπη ενσαρκώνει και τους δύο ρόλους, τον δεύτερο εξαιρετικά κεκαλυμμένα. Οι μητέρες στο έπος δεν είναι δυνατές. Αντλούν δύναμη μόνο μέσα από τη σχέση με τον γιο τους, είναι δυνατές μόνον όταν αυτός είναι δυνατός και τις τιμά. Καθώς οι μητέρες δεν είναι δυνατές, το περισσότερο που μπορούν να κάνουν είναι να είναι οι αποδέκτες των παραπόνων, οι παροχείς του ελέους προς τον γιο.    

 

Η Αντίκλεια

  Στη Νέκυια η Αντίκλεια δηλώνει πως πέθανε από την έλλειψη του γιου της και όχι από γηρατειά. Διαβάζοντας το κείμενο θα αντιληφθούμε ότι η αποχώρηση του Οδυσσέα από το παλάτι είχε ως αποτέλεσμα να χάσει πολύ από τον σεβασμό που απολάμβανε ως τότε. Ήταν ένας άνθρωπος που απώλεσε την ταυτότητά της, τον λόγο ύπαρξης.      

 

Η Πηνελόπη

  Ας επιστρέψουμε όμως στην Πηνελόπη. Είναι ίσως ο πιο αινιγματικός γυναικείος χαρακτήρας στην Οδύσσεια. Περίπλοκη. Από τη μια πλευρά μητέρα, από την άλλη πλανεύτρα, τόσο πιο επικίνδυνη όσο αυτό δεν φαίνεται. Ως μητέρα και σύζυγος θρηνεί για τον Οδυσσέα χωρίς να λογαριάζει την ύπαρξη των μνηστήρων. Είναι το σημείο που ο αοιδός του παλατιού τραγουδά για τους νεκρούς του πολέμου στην Τροία. Η Πηνελόπη θρηνεί, γιατί θεωρεί τον άντρα της έναν από αυτούς. Ο Τηλέμαχος ξεκινά να ανδρώνεται τη στιγμή που τη διατάζει να αποχωρήσει από το δημόσιο χώρο, να αποσυρθεί στα δωμάτια των γυναικών. Της επισημαίνει προσβλητικά ότι οι δουλειές των γυναικών είναι στο εσωτερικό του σπιτιού και ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει στους άντρες.      

 

Η Πηνελόπη: Ο Γιος επιδιώκει να ανδρωθεί

  Η Πηνελόπη θα αποσυρθεί, ταπεινωμένη μπροστά στους μνηστήρες αλλά και με μια ξεκάθαρη ικανοποίηση για τη συμπεριφορά του γιου της, για το γεγονός ότι υψώνοντας ανάστημα σε αυτήν, εντάσσεται πλέον στην ομάδα των ανδρών. Η Πηνελόπη παίζει τον διπλό της ρόλο ταυτόχρονα. Ο Αντίνοος, αρχηγός των μνηστήρων το επισημαίνει διαρκώς. Συζητώντας με τον Τηλέμαχο του αναφέρει: “ Το σφάλμα είναι της μητέρας σου και όχι δικό μας. Πρόκειται για μια πολύ επιδέξια, πανούργα γυναίκα. Αυτά τα τρία χρόνια και τώρα κλείνουμε το τέταρτο έτος μας έχει πάρει τα λογικά. Ενισχύει την ελπίδα του καθενός από εμάς, στέλνοντάς του μηνύματα που κανένα από αυτά δεν εννοεί.”      

 

Η Πηνελόπη: Οι Σειρήνες έχουν πολλές Μορφές    

Ενώ θρηνεί την απώλεια του άντρα της, ως κοινωνικά οφείλει, αφήνει τον δίαυλο ανοιχτό με τους μνηστήρες. Η ιστορία με το υφαντό είναι γνωστή. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι, όπως ισχυρίζεται η παραδοσιακή ανάγνωση η επινόησή της έχει να κάνει με την πίστη της, το γεγονός παραμένει ότι λειτουργεί ως σαγηνεύτρα και μάλιστα χωρίς να θυσιάζει τίποτα από την ηγεμονική της θέση, παραμένοντας διαρκώς το κέντρο της προσοχής. Πόσο διαφέρει από μια σειρήνα που διαρκώς τραγουδά απατηλές υποσχέσεις που ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει;   Στην Πηνελόπη εκπροσωπούνται και οι δύο ακραίες μορφές της γυναίκας στο έπος. Μητέρα και πλανεύτρα. Γενικότερα, οι γυναικείες μορφές στην Οδύσσεια εκπροσωπούν πέρα από το προφανές κοινωνικά, ρόλους που πηγαίνουν και πέρα από τη λογική, το χθόνιο και το αιθέριο. Υπάρχει η παρθένα Θεά, υπάρχει και το τέρας ενσαρκωμένες στη γυναικεία μορφή. Τα ταξιδιωτικά έπη γενικά, δίνουν στις γυναίκες έναν ευρύτερο ρόλο. Το ταξίδι εξ ορισμού είναι η γνωριμία με περιοχές απάτητες, λιγότερο φωτισμένες από το απατηλό φως του Ορθού Λόγου.      

 

Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια: Ανάγνωση των διακριτών τους ρόλων

  Σύμφωνα με την εξαίρετη μελετητή του έπους Helene P. Foley, μπορούμε να κατηγοριοποίησουμε τις γυναίκες στο αρχαϊκό έπος στις παρακάτω κατηγορίες: Καταρχάς, σε αυτές που εμποδίζουν ή βοηθούν την δράση του ήρωα. Είναι γεμάτα τα έπη με τέτοιες μορφές. Στην Ιλιάδα η Ήρα θα εξαπατήσει τον Δία για να βοηθήσει τους Αχαιούς. Η Αθηνά είναι σταθερά με το μέρος τους. Η Αθηνά είναι η βοηθός του Οδυσσέα και στα δύο έπη. Σε κάποιο σημείο η Θεά δηλώνει ότι ο ήρωας έχει την εύνοιά της γιατί από όλους τους ανθρώπους έχει τα δικά της γνωρίσματα στον μέγιστο για θνητό βαθμό. ( Εξυπνάδα, προσαρμοστικότητα, διπλωματία, δεξιοτεχνία στον λόγο).  Η Αφροδίτη είναι στο πλευρό των Τρώων. Εκεί, υπάρχει και ο γιος της Αινείας αλλά και ο Πάρης Αλέξανδρος, ο ευνοούμενός της.   Η Ήρα θα λειτουργήσει επίσης και ως Θεά που εμποδίζει τη δράση καθώς μισεί τους Τρώες εξαιτίας της κρίσης του Πάρη. Παραδείγματα θεοτήτων που εμποδίζουν είναι φυσικά οι Σειρήνες, όντα πολύ κοντινά σε αρχετυπικούς ασυνείδητους φόβους. Το ίδιο και η Χάρυβδη που καταπίνει τα πλοία στον στρόβιλό της αλλά και η τερατόμορφη Σκύλα που καταπίνει τους ναύτες, αφού τους αρπάξει από το πλοίο. Η Λευκοθέα είναι βοηθός. Θα σώσει τον Οδυσσέα από πνιγμό με το μαγικό μαντήλι που του έχει δώσει.    

 

Κίρκη και Καλυψώ: Η αντιστροφή των ρὀλων

  Η Κίρκη και η Καλυψώ παίζουν και τους δύο ρόλους. Στην αρχή εμποδίζουν. Σαγήνευσαν τον ήρωα και τον κρατούν δέσμιο στο νησί της η καθεμία. Στη συνέχεια όμως τον βοηθούν. Υπάρχουν και οι ξεκάθαρα θετικές προς τη δράση του ήρωα, οι πιο Απολλώνιες όπως η Ναυσικά και η μητέρα της Αρήτη. Η Ναυσικά θα δεχτεί το ναυαγό Οδυσσέα ως ικέτη, θα του δώσει ρούχα και στη συνέχεια θα τον παραπέμψει στη μητέρα της. Εκείνη θα του κάνει ερωτήσεις και όταν σιγουρευτεί ότι δεν αποτελεί απειλή θα μεσολαβήσει στον Αλκίνο και θα τον βοηθήσει να επιστρέψει.    

 
Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια: – Οι Αμφίσημες, μη Διακριτές 

  Μια ομάδα ακόμη αποτελούν γυναικείες παρουσίες που μοιάζει να ασκούν πάνω στον ήρωα και θετική και αρνητική επίδραση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνάντηση του Τηλέμαχου με την Ελένη στο βασίλειο της Σπάρτης, όταν ο τελευταίος έχει πάει για να πάρει πληροφορίες για τον πατέρα του. Δεν είναι μόνο ο Οδυσσέας που ταξιδεύει είναι και ο γιος του με τη δική του μικρή Τηλεμάχεια. Η Ελένη γεμίζει τον ήρωα με φόβο. Καθώς την αντικρίζει φοβάται πως η μητέρα του ενδέχεται να παντρευτεί ξανά. Από την άλλη, αυτή η συνάντηση και αυτό το ταξίδι βοηθά τον ήρωα να ενηλικιωθεί, άρα λειτουργεί ευεργετικά στον τραυματισμένο ψυχισμό του.         Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια – Αντικείμενα Ανταλλαγής    Ακολουθώντας τις επισημάνσεις της Foley δεν πρέπει να παραλείψουμε και εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες γίνονται αντικείμενα ανταλλαγής ανάμεσα στους άνδρες. Πιο χαρακτηριστική η περίπτωση της Χρυσηίδας και της Βρυσηίδας. Ας μη ξεχνάμε ότι και ο Τρωικός πόλεμος προκαλείται – ως αφορμή – τουλάχιστον εξαιτίας της απαγωγής της Ελένης από τον Πάρη. Η βία που επακολουθεί θεωρείται δικαιολογημένη καθώς η γυναίκα παίζει το ρόλο βραβείου.   Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην εξέλιξή του το έπος, θα παρουσιάσει γυναίκες που είναι δραστήριες και επικίνδυνες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μήδεια στα Αργοναυτικά του Απολλώνιου Ρόδιου.        

 

Σύζυγος, η Αποδεκτή

  Οι γυναικείες μορφές στην Οδύσσεια και γενικά στο έπος παρουσιάζουν και μια κατηγορία απόλυτα αποδεκτή. Η σύζυγος που κρατά το σπίτι και όταν οι συνθήκες το απαιτούν λαμβάνει τις δύσκολες αποφάσεις. Η Ανδρομάχη, σύζυγος του Έκτορα κυβερνά το σπίτι και είναι και το ψυχολογικό στήριγμα της ευρύτερης οικογένειας. Οι γυναίκες της Οδύσσειας πάντως σε σχέση με τις συζύγους της Ιλιάδας είναι αρκετά πιο δραστήριες. Είδαμε προηγουμένως την ικανότητα της Πηνελόπης να ισορροπεί σε δύσκολες καταστάσεις. Και η Αρήτη ,όμως, βασίλισσα των Φαιάκων έχει τον ρόλο του κριτή στις διαμάχες ανάμεσα στους άνδρες. Για την εποχή και τα στερεότυπά της, ιδιαίτερα εντυπωσιακό σημείο.      

 

Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια -Αυτές που Μοιρολογούν

  Η Foley, αναφέρει ότι οι γυναίκες κατέχουν και τον ρόλο της μοιρολογίστρας. Υπάρχουν αυτές που όπως και παλιότερα στα μέρη μας είχαν τον συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο, και αυτές που περιστασιακά αναλαμβάνουν τον θρήνο. Η Βρισηίδα, έπαθλο του Αχιλλέα, έχει ρόλο στον θρήνο του ήρωα για τον Πάτροκλο. Η Ανδρομάχη κλαίει με τις γυναίκες της συνοδείας της τον Έκτορα, ενώ είναι ακόμα ζωντανός. Η Ιλιάδα κλείνει με τις τρεις γυναίκες που μοιρολογούν το άψυχο σώμα του Έκτορα, την Ανδρομάχη, την Εκάβη και την Ελένη.   Η Ιλιάδα, έπος θανάτου και απώλειας είναι το κατάλληλο σκηνικό για αυτούς τους θρήνους που μοιάζει να στεριώνουν τον θάνατο παντού. Κάποια στιγμή οι μοιρολογίστρες βρέθηκαν σε δυσμένεια στην κλασική Ελλάδα γιατί θεωρήθηκε ότι ο θρήνος τους ξεσήκωνε τα πάθη, όξυνε τις αντιπαραθέσεις. Ήδη από τον έκτο αιώνα υπήρξαν νόμοι που περιόριζαν τον γυναικείο θρήνο.      

 

Οι Αμαζόνες – Τίμημα και Ελευθερία

  Η επόμενη κατηγορία δεν συναντάται στην Οδύσσεια. Είναι οι γυναίκες που πολεμούν. Πρόκειται βέβαια για τις Αμαζόνες. έχουν στερήσει από τον εαυτό τους τη θηλυκότητά τους κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να έχουν το δικαίωμα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο να έχουν την ελευθερία και την αυτοδιαχείρισή τους.    

 

Θνητές και Θεές, ερωτευμένες

  Η επόμενη κατηγορία είναι οι ερωτευμένες γυναίκες. Η Οδύσσεια έχει τη μερίδα του λέοντος. Οι νύμφες Κίρκη και Καλυψώ, αλλά και η Ναυσικά που ζει τον πρώτο έρωτα στο πρόσωπο του Οδυσσέα. Όλες αυτές οι γυναίκες παρότι εγκαταλείπονται από τον ήρωά μας, εν τέλει τον βοηθούν στο σχέδιό του να επιστρέψει στην ανταγωνίστρια Πηνελόπη.      

 

Οι Αφηγήτριες

  Η Foley, παρουσιάζει και μία κατηγορία ακόμη. Τις γυναίκες αφηγήτριες. Η πιο χαρακτηριστική, η Ελένη. Στην Ιλιάδα, θα αφηγηθεί ιστορίες από τη μάχη που έγινε για χάρη της και στην Οδύσσεια θα αφηγηθεί στον Τηλέμαχο την είσοδο του Οδυσσέα ως ζητιάνου στην Τροία. Η ίδια τον αναγνώρισε, τον βοήθησε να πλυθεί και κράτησε μυστική την παρουσία του.         Οι Γυναικείες Μορφές στην Οδύσσεια -Ποιος οδηγεί τη δράση     Κλείνοντας την πρώτη μας συνάντηση με τις γυναικείες μορφές στο έπος και ειδικά στην Οδύσσεια, θα άξιζε να σταθούμε σε δύο παρατηρήσεις. Οι γυναίκες, αν και φαίνεται να λειτουργούν στη σκιά των ανδρών, είναι εκείνες που έχουν τη δύναμη να οδηγήσουν τα πράγματα είτε προς θετική για τον ήρωα ροή, είτε προς αρνητική. Άλλοτε είναι προστάτριες, άλλοτε οι πιο σκληροί αντίπαλοι.   Επίσης, να σημειώσουμε πως στην πορεία, που διανύει ο Οδυσσέας, η μόνη ανδρική Θεότητα που θα συναντήσει είναι ο Αίολος. Οι Θεϊκές παρουσίες είναι όλες γυναίκες. Ο Οδυσσέας είναι σίγουρα ο αγαπημένος των γυναικών, οι οποίες μοιάζει να σφραγίζουν και το πεπρωμένο του, την κίνησή του κάθε φορά. Φαινομενικά στην άτυπη σύγκρουση των φύλων ο Οδυσσέας μοιάζει να επικρατεί, στην πραγματικότητα όμως πάντα ορίζεται από μια γυναικεία παρουσία, φαντασιακή ή πραγματική.

 

Πρόσθετο εκπαιδευτικό υλικό

Εκπαιδευτικό υλικό καθώς και εκπαιδευτικά video στα οποία έχουν πρόσβαση οι μαθήτριες και οι μαθητές του Φιλολογικού Φροντιστηρίου θα βρείτε στην ιστοσελίδα μας filologiko.ελ, η οποία αφορά τα διαδικτυακά μαθήματα που παρέχουμε.

Για τα δια ζώσης τμήματά μας και τα αντίστοιχα Προγράμματα Σπουδών, ενημερωθείτε εδώ και φυσικά στη Γραμματεία του Φροντιστηρίου.  

 

Οι γυναικείες μορφές στην Οδύσσεια. Ακολουθούν το δικό τους ταξίδι και είναι πολύ περισσότερο πρωταγωνίστριες από όσο η παραδοσιακή ανάγνωση αφήνει να φανεί.

δηὖτε, το τώρα και το διαρκές στη Σαπφώ και στη Λυρική Ποίηση

Σαπφώ, Fresco από την Πομπηία που θεωρείται ότι αποδίδει τη Σαπφώ
Νωπογραφία (affresco ), από την Πομπηία που θεωρείται ότι αποδίδει τη Σαπφώ

 

Το επίρρημα των δύο χρόνων

 

Η λέξη δηὖτε είναι χαρακτηριστική στην Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση. Ιδιαίτερα αγαπητή είναι στον Αλκμάν και στη  Σαπφώ. Το Liddell – Scott μας πληροφορεί ότι η λέξη προέρχεται από την κράση του δή και του αὖτε. Το μόριο δή σημαίνει “τώρα, τώρα δα, ήδη έως τώρα” . Το αὖτε σημαίνει “πάλι, από την αρχή πάλι, πάλι ξανά”. Η κράση ως φαινόμενο είναι συχνή στην Αρχαία Ελληνική. Κυρίως εμφανίζεται για λόγους ευφωνίας.

 

Το Οξύμωρο 

 

Στην περίπτωση του δηὖτε παρατηρούμε ότι κάθε συνθετικό  από το οποίο σχηματίζεται η λέξη έχει διαφορετικό σημείο εκκίνησης στο χρόνο. Η πρώτη είναι έντονα παροντική. Χρησιμοποιείται για να δοθεί έμφαση σε αυτήν εδώ τη στιγμή, σε ό,τι συμβαίνει στο παρόν και μόνο σε αυτό.

Το δεύτερο συνθετικό μας οδηγεί στην επανάληψη, στο μοτίβο που διαρκώς επαναλαμβάνει τον εαυτό του και του οποίου οι ρίζες του χάνονται στο παρελθόν. Άρα το “δη” τοποθετεί τον ακροατή ή αναγνώστη του ποιήματος στο τώρα. Χρόνος και τόπος είναι το τώρα. Το “αὖτε” παίρνει το τώρα, τον απόλυτο ενεστώτα του ποιήματος και το τοποθετεί σε μια αλυσίδα όμοιων, αναγνωρίσιμων ενεργειών. Του προσδίδει ιστορικότητα.

 

Η Ένταση 

 

Αυτή η σύνθεση δημιουργεί μια έντονη αίσθηση, δραματοποιεί το βίωμα. Για μια στιγμή κάτι εντελώς νέο εισβάλλει στην πραγματικότητά μας. Ετοιμαζόμαστε να το αφουγκραστούμε. Αμέσως όμως καταλαβαίνουμε. Πρόκειται για την επανάληψη, κάτι που συνέβη ξανά και ξανά. Οι λυρικοί ποιητές αγαπούν πολύ αυτή τη λέξη. Την εισάγουν συχνά, ειδικά στα ερωτικά τους ποιήματα.

 

Σαπφώ

 

Γράφει η Σαπφώ στο απόσπασμα 130 Lobel Page

 

Ἔρος δηὖτέ μ᾽ ὀ λυσιμέλης δόνει,
γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον

Ο Έρωτας – τώρα και πάλι ξανά –

αυτός που λύνει τα μέλη

δονεί με

πλάσμα γλυκόπικρο

ανίκητο σε μάχη

 

Το “δηὖτε” εδώ λειτουργεί ως ένας αναστεναγμός. Μακρόσυρτος από τη σύζευξη των λέξεων, τοποθετημένος στην αρχή μετά ακριβώς από το τυπικό υποκείμενο του ποιήματος (Έρως). Η ποιήτρια αντιλαμβάνεται την απειλή και γνωρίζει ότι είναι πια αργά. Είναι ένα μοτίβο που έχει ξαναζήσει. Επανέρχεται έρπον, πυκνό. Πάντοτε γνώριμο, όσες μορφές και αν αλλάξει.

 

Η Σαπφώ θα χρησιμοποιήσει τη λέξη και στο αριστουργηματικό απόσπασμα Lobel Page 22.9-13

 

Κέλομαί σε Γογγύλα

πέφανθι λάβοισα μα

γλακτίναν, σέ δηύτε

πόθος τ [έαυτος] αμφιπόταται.

Τάν κάλαν, ά γαρ κατάγωγις

αύτα επτόαισ’ ίδοισαν

έγω δέ χαίρω

καί γάρ αύτα δή

τόδε μέμφεταί σοι Κυπρογένεια.

 

 

Σε φωνάζω Γογγύλα

Φανερώσου πάλι κοντά μου

Το χιτώνα τον άσπρο σαν το γάλα όταν φοράς,

νά ‘ξερες τους πόθους που σε τριγυρίζουν όμορφη,

και πώς χαίρομαι που δεν είμαι εγώ,

μα η ίδια η Αφροδίτη που σε μαλώνει.

 

( Μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη )

 

Ο Μάνος Χατζηδάκις μελοποίησε αριστουργηματικά το ποίημα. Η υπέροχη Φλέρυ Νταντωνάκη στην αξεπέραστη ερμηνεία της.

 

 

Αλκμάν

 

Ο Σπαρτιάτης ποιητής Αλκμάν γράφει:

 

Ἔρως με δηὖτε Κύπριδος ϝέκατι
γλυκὺς κατείβων καρδίαν ἰαίνει.

 

Ο έρωτας – παλι ξανά – ορμή της Αφροδίτης

γλυκός με πλημμυρίζει

ζεσταίνει την καρδιά  μου

 

Κάθε ένα από αυτά τα ποιήματα είναι εγρήγορση της τωρινής στιγμής, η οποία ανασύρει την ηχώ του παρελθόντος, πιο ζωντανή από ποτέ. Ο ποιητής κατορθώνει – όπως τονίζει η μεγάλη ποιήτρια και Ελληνίστρια Anne Carson  στο βιβλίο της Eros the bittersweet – να σταθεί παράμερα, να μην αφομοιωθεί απόλυτα από την προσωπική εμπειρία αλλά να δημιουργήσει ένα χώρο μες τον οποίο υπάρχει απόσταση, μπορεί να αναπνεύσει.

 

Αυτή η τεχνική δίνει στα ποιήματα μεγάλη δραματική ένταση. Οι στιγμές είναι πραγματικές και ταυτόχρονα αποκομμένες από τον πραγματικό χρόνο. Όλα είναι βίωμα και υπάρχει ο χώρος να απλωθεί μες τις ψυχές των ακροατών και των αναγνωστών.

 

Κατά την Anne Carson δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Λυρικοί Ποιητές ανήκουν σε εκείνη τη γενιά η οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γραφή για να αποτυπώσει τη σκέψη και την τέχνη της. Η πράξη του προφορικού λόγου χαρακτηρίζεται από το εφήμερο, το πέταγμα, τη μόνιμη απώλεια της συλλαβής ήδη από τη στιγμή που έφυγε από τα χείλη μας.

 

Το αποτύπωμα της Γραφής

 

Στην πράξη της Γραφής αλλά και της ανάγνωσης μας δίνεται η δυνατότητα να συλλάβουμε, να χειραγωγήσουμε τη λέξη. Να προχωρούμε στο παρόν έχοντας μπροστά στα μάτια μας το μόνιμο ίχνος της λέξης, ως οντότητας ξεχωριστής και μόνιμης. Η λέξη δεν είναι πια μόνο ο ήχος της. Είναι και το μόνιμο ίχνος, στο οποίο μπορούμε να επιστρέφουμε και να συγκροτούμε τα σημεία που φτιάχνουν μια Ιστορία.

Λέξη παρούσα μόνιμα μα και περαστική. Μια φευγαλέα αίσθηση πως ελέγχουμε το χρόνο. Ψευδαίσθηση φυσικά και όμως αληθινή ως βίωμα  γλυκύπικρον .

 

Anne Carson

 

Μια ενδεικτική βιβλιογραφία για όποια και όποιον θα ήθελε να γνωρίσει τον ποιητικό λόγο της Anne Carson, ο οποίος θα μας συντροφεύσει και άλλες φορές.

Ενδεικτικά:

 

The Beauty of the Husband

 

Plainwater

 

Autobiography of Red

 

Red Doc